چون شب چهل و ششم برآمد

شهرزاد گفت: ای مَلِک جوان‌بخت! قوت‌القلوب اظهار داشت: پس از این دیگر غمگین مباشید. سپس به شیخ گفت: ایشان را در خانۀ خویش جای دهید و به همسر خود بفرمایید که این دو را به گرمابه برده و جامه‌های شایسته به ایشان پوشاند و مشتی زر به شیخ بزرگ داد و رفت. روز بعد، قوت‌القلوب به منزل شیخ بازگشت و همسر شیخ احترام به جای آورد و سلام کرد و گفت: ای خاتون! آن‌چه را که خواسته بودید انجام دادیم و ایشان را به حضور می‌آورم. قوت‌القلوب چون ایشان بدید نشست و با آنان سخن گفت و داستان ایشان را شنید و پس از ساعتی از همسر شیخ، احوال بیچاره پرسید و او گفت که تغییری حاصل نشده است. قوت‌القلوب گفت: پس جملگی آماده شوید تا به عیادت بیمار برویم. آن‌گاه رفتند و بر بستر بیمار بنشستند. غانم از ایشان شنید که نام قوت‌القلوب بر زبان می‌رانند...

ادامۀ قصه را اینجا گوش کنید.

چون شب چهل و پنجم برآمد

شهرزاد گفت: ای مَلِک جوان‌بخت! غانم‌بن‌ایوب صندوق را به خانه برد. در آن را بگشود و دختر را به در آورد. آن دختر که دید منزل غانم جایی‌ست خرم و مکانی‌ست نیکو و فرش‌های حریر در آن‌جا گسترده و بقچۀ دیبا گذاشته‌اند دانست که غانم بازرگان است. چون غانم پسری بود خوب‌روی، آن نازنین نگاهی به صورت او انداخت و گفت: طعامی بیاور. غانم به بازار رفت و برۀ بریان و حلوا و شمع و نقل خرید و بیاورد. دختر چون او را بدید بخندید و با او با مهربانی صحبت کرد. غانم گفت: حالا وقت آن است که داستان خود را برای من بازگویی ...

ادامۀ قصه را اینجا گوش کنید.

چون شب چهل و سوم برآمد

شهرزاد گفت: ای مَلِک جوان‌بخت! چون خلیفه این بگفت علی‌نورالدین گفت: چه می‌شود که صیادی به پادشاهی خط بنویسد و پادشاه خطّ او را بخواند؟ تا حال کجا شده که پادشاه خط صیاد را بخواند؟ هرگز چنین اتفاقی نیفتد! خلیفه گفت: درست می‌گویی. اما من علت را به تو می‌گویم، ما در یک مکتب با هم بودیم. او را بخت یاری کرد؛ سلطان بصره شد و خدا نخواست و مرا صیاد کرد. اما او مرا بسیار وفادار و حق‌شناس است. من هیچ تمنایی از او نکرده‌ام مگر این‌که حاجت مرا به ضرورت برآورد. علی‌نورالدین گفت: حالا که اینطور می‌گویی اگر راست است بنویس. خلیفه قلم و دوات گرفت و پس از نوشتن بسم الله الرحمن الرحیم، به نام خداوند بزرگ، نوشت ...

ادامۀ قصه را اینجا گوش کنید.

چون شب چهل و دوم برآمد

شهرزاد گفت: ای مَلِک جوان‌بخت! چون ناخدای کشتی گفت به بغداد هم می‌رویم، نورالدین با اَنیس‌و‌جَلیس هم به کشتی نشستند و ناخدا فرمان حرکت داد. بادبان بالا کشیدند و باد وزیدن گرفت. نورالدین و اَنیس‌و‌جَلیس را بدین‌گونه کشتی با خود برد. ولی از آن طرف غلامان سلطان به خانۀ نورالدین آمدند. درها بکندند، قفل‌ها شکستند ولی از نورالدین اثری ندیدند. خانه را خراب و ویران کردند و آتش زدند. سلطان از شنیدن خبر فرار نورالدین بی‌نهایت عصبانی شد و گفت: هرجا که باشد باید پیدایش کنیم ...

ادامۀ قصه را اینجا گوش کنید.

چون شب سی و چهارم برآمد

شهرزاد گفت: ای مَلِک جوان‌بخت! پادشاه گفت: من چهار نفر شما را بکشم. مباشر زمین را به نشانۀ ادب بوسید و گفت: ای ملک! اجازه بدهید تا حکایتی برایتان بگویم. اگر از حکایت گوژپشت بهتر نبود، دیگر مجازید که ما را بکشید، ما از هم‌اکنون از خون خود در می‌گذریم. ولی اگر که حکایت شیرین‌تر بود، از خون ما درگذر. ملک اجازت داد و مباشر گفت: ای ملک! دوش با جمعیتی از قاریان قرآن در مجلس ختم بودم که کلام خدا را تلاوت می‌کردند. خوان گسترده شد و خوردنی بیاوردند ...

ادامۀ قصه را اینجا گوش کنید.

چون شب بیست و نهم برآمد

شهرزاد گفت: ای مَلِک جوان‌بخت! جدّه بسیار غضبناک گشت و به خادم گفت: مگر پسر مرا به دکۀ طباخان برده‌ای؟ خادم را بیم گرفت و ماجرا را طور دیگری گفت. گفت: من به دکان نرفتم ولی از در دکان گذشتم. عجیب گفت: به خدا سوگند به دکان اندر بُدیم و خوردنی همی خوردیم و او نیز بخورد. جدۀ عجیب از جا بلند شد و ماجرا را به شمس‌الدین اطلاع داد. شمس‌الدین خادم را احضار کرد و گفت: تو عجیب ما را با خود به دکان طباخی برده‌ای؟ خادم گفت: من چنین کاری نکرده‌ام، عجیب خود اصرار ورزید که می‌خواهد به دکان طباخی برود و حبّ‌الرمان بخورد و خوردیم و سیر شدیم. وزیر به او گفت: اگر سخن تو راست است ...

ادامۀ قصه را اینجا گوش کنید.

چون شب بیست و هشتم برآمد

شهرزاد گفت: اما از آن طرف شمس‌الدینِ وزیر که سه روز در دمشق ماند، روز چهارم به طرف بصره روانه گشت و چون به شهر بصره رسید فرود آمد و نزد سلطان بصره رفت و سلطان، خیلی به وزیر احترام گذاشت و از او علت آمدن را سوال کرد. وزیر داستان را گفت و سلطان که نامش علانورالدین بود، برادری داشت که او هم سلطان بود و چون نام نورالدین شنید...

ادامۀ قصه را اینجا گوش کنید.

چون شب بیست و هفتم برآمد

شهرزاد گفت: چون از حسن‌بن‌نورالدین خبری نشد، عمویش شمس‌الدینِ وزیر گفت: کاری بکنم که پیش از این هیچ‌کس نکرده باشد. پس خامه و قِرطاس برگرفت و آن‌چه در حجله گذشته بود یک به یک نوشت که فلان چیز در فلان جا و فلان مکان است و داستان پیدا کردن ورقه و همه‌چیز را یادداشت کرد. فردای آن روز حسن دوباره به آن‌جا بازگشت ...

پ.ن: در این بخش از داستان، اشاره‌ای به این که شمس‌الدین چگونه نامه را به دست حسن‌بن‌نورالدین رسانده نشده، اما آن‌چه در جملات بعدی آمده گویای این نکته است که حسن به مصر بازگشته، اما چرا و چگونه، خدا داند!

ادامۀ قصه را اینجا گوش کنید.

چون شب بیست و ششم برآمد

شهرزاد گفت: ای مَلِک جوان‌بخت! گوژپشت که تا حدودی به حال آمده بود با صدای محزون گفت: ای عفریت! من در چاهم. وزیر گفت: من نه عفریتم و نه تو در چاهی. من پدر عروسم. گوژپشت گفت: برو و مرا به حال خود بگذار! تا عفریت باز آید. چون به من گفت مبادا از اینجا تکان بخوری که دختر تو معشوقۀ گاومیشان است. لعنت خدا بر کسی باد که دختر تو را به عقد من در آورد...

ادامۀ قصه را اینجا گوش کنید.

چون شب بیست و پنجم برآمد

شهرزاد گفت: ای مَلِک جوان‌بخت! در این زمان بود که مطربان گفتند: تا این پسر وارد نشود ما هم به درون نخواهیم شد. او رحمت بسیاری بر ما روا داشته است. لاجرم او را به درون برده و در کنار داماد نشاندند. زنان بزرگان هر یک با شمعی در دست وارد شدند و چون چشم آنان بر حسن‌بن‌نورالدین افتاد از زیبایی وی در عجب شدند و گفتند: خدایا! خداوندا! آیا ممکن است این عروس زیبا نصیب این جوان ماه‌منظر گردد تا توازنی باشد؟ در این اثنا شمعی به دست گوژپشت دادند. شمع از دست او فرو افتاد ...

ادامۀ قصه را اینجا گوش کنید.